Ik had dit jaar de grootste moeite om iets te schrijven dat in de verste verte leek op een kerstwens.
Wie in deze decembermaand het nieuws volgt, zou er bijna depressief van worden. Het is een aaneenschakeling van moord, oorlog, ophef, haat en verdeeldheid. Je moet er je ogen niet voor sluiten, maar zelden lijkt slecht nieuws zo prominent in de media te staan als nu. Goed nieuws lijkt wel met een lantarentje te zoeken. Ik heb er al eerder over geschreven.
Daarom ben ik maar op zoek gegaan naar alles waar ik wel hoop uit put, herinneringen en actuele gebeurtenissen.
Allereerst mijn kleindochters, waarvan de oudste al door het huis dribbelt en een echt klein persoontje is geworden. De jongste, vijf maanden jong, die je met grote blauwe ogen aankijkt en al probeert om op haar buik te draaien.
 |
| bedacht door Henriette |
Het Surinaamse feest in een buurthuis in Leiden, waar ik laatst bij was. De prettige, respectvolle sfeer tijdens dat feest, tussen alle aanwezigen, of ze nu Surinaams, Nederlands, Marokkaans of iets anders waren. Tijdens de voorbereidingen kregen we de geluidsinstallatie aan de praat, waarna een Marokkaans-Nederlandse vrijwilliger op zijn telefoon Marokkaanse muziek opzocht en die afdraaide voor de microfoon, onder algemene hilariteit.
De wijsheid van een jong meisje, een jaar of negen oud, aan wie ik het verhaal vertelde van Anansi, die de wijsheid niet kon stelen en hem per ongeluk in de rivier liet vallen, zodat hij zich over de hele wereld verspreidde. ‘Hoe komt het, dat er een beetje wijsheid in ons allemaal schuilt,’ vroeg ik. ‘Omdat wij allemaal water drinken,’ zei ze.
De gewetensvolle Israëliërs, die bij Palestijnse families op de West Bank gaan overnachten om intimidatie en geweld door bendes van kolonisten te voorkomen.
De man uit Oeganda, een immigrant die al jarenlang onze ochtendkrant brengt. Hij kwam onlangs weer aan de deur met zijn gebruikelijke kerstgroet. Ooit vond hij ‘s morgens vroeg de sleutel die we daags ervoor in de voordeur hadden laten zitten, en gooide hem door de brievenbus voordat hij gestolen zou worden.
De oudejaarsviering aan boord van mijn schip dat in Gdansk lag, vijftig jaar geleden tijdens de communistische tijd in Polen. Voor de valreep stond een gewapende militair op wacht. Ik ging als derde stuurman met een oliebol naar beneden om hem gelukkig nieuwjaar te wensen. De oliebol wilde hij niet, want hij was een Pools officier, zei hij. Maar we schudden elkaar wel de hand.
Een Marokkaanse vrouw en een conservatief-Joodse man, die op een trieste dag iets voor mij hebben gedaan dat ik nooit ben vergeten.
Het volk van Syrië, dat feest viert op straat na de verdrijving van de wrede dictator. Een volk dat eindelijk hoop krijgt op een betere toekomst. En de voorzichtige toenadering van het westen tot de nieuwe machthebbers in het land, in de hoop dat ze inderdaad hun radicale gedachtegoed hebben afgelegd. Laten we hen het voordeel van de twijfel geven.
Lang voor onze tijd: de spontane kerstbestanden in de loopgraven in 1914 en 1915, waarbij Duitse en Britse militairen elkaar ontmoetten in niemandsland. Ik heb nog steeds de stille hoop op een spoedig einde aan de slachtpartij in Gaza, aan het Oekraïense front, in Soedan en Oost-Congo. Of waar ook ter wereld, in de hoop dat leiderschap en verzoening de verbinding zoeken en haat en vijandschap zullen overwinnen.
 |
| van Wikipedia |
Ons bloed is allemaal rood, of we nu wit, zwart of bruin zijn. Dat is niet voor niets, het is wat ons allen verbindt. Of we Israëlisch of Palestijns zijn, Russisch of Oekraïens. Of we Europeaan zijn of immigrant.
Shalom, salam, odi, привет, вітання, greetings, bon bini, გამარჯობა (gamarjoba), saludos, 你好 (ni hao), gegroet, vrede zij met u en ons allen.
Gelukkig nieuwjaar.
