Het Transport, net als De Batavier, speelt zich af in de jaren van voor de Corona-pandemie.
Het is nog te vroeg om te zeggen of, en wanneer we weer naar een normale wereld terugkeren zoals we die kenden. Ik verwacht dat er veel zal veranderen. Hopelijk ten goede, hoewel ik daarvan nog niet zo zeker ben. Vrijheid, burgerrechten, privacy en gezondheid staan alle op de tocht.
Een terugkeer naar het ongebreidelde reizen, het spotgoedkope gesubsidieerde vliegverkeer, retourtjes Seychellen, Peru of Thailand zal niet zo snel gebeuren. Veel erger is dat tallozen hun inkomsten verliezen en in de grootst mogelijke problemen raken, omdat de economische basis voor onze welvaart wel heel fragiel is gebleken.
Ik ken een arm gezin in Ghana. Zij kunnen door de lockdown, die ook daar geldt, nauwelijks de deur uit, en zitten met zijn zessen in een klein huisje. Een dagloner kan in zo’n situatie geen geld gaan verdienen om zijn gezin te eten te geven. Ze vroegen laatst een beetje beschaamd of ik financieel kon bijspringen. Wat kun je anders doen?
Jamestown, Accra, Ghana |
Wat merk ik ervan als auteur? Persoonlijk natuurlijk hetzelfde als iedereen in Nederland: minder bewegingsvrijheid, je kinderen, familie en vrienden nauwelijks zien, niet naar de film of het museum. En de kleine kans dat je zelf het virus ook krijgt.
Maar als je een manuscript hebt geschreven dat in deze tijd moet spelen, wordt het lastig. Zoals Drie Meter Zand, waarin zich een verhaal afspeelt op een zeilboot, deels in de Waddenzee, en deels aan de Engelse oostkust. Ik weet nog niet of ooit wel weer mogelijk zal zijn wat ik heb geschreven. Er zal misschien wel flink aan het manuscript moeten worden gesleuteld.
Een ander idee, dat nog in een pril stadium verkeerde, was een verhaal over maatschappelijke ontwrichting na een ander soort ramp. Welnu, dat maken we momenteel zelf mee, dus ik hoef daarover geen fictie meer te bedenken...
De bedenkingen van een auteur vallen in het niet bij de zorgen van iemand die in dit land met kleine kinderen op een klein flatje driehoog achter woont. Die zijn reëel genoeg, maar niet te vergelijken met wat vluchtelingen in Europese migrantenkampen in Griekenland, arme inwoners van de Verenigde Staten en dagloners in ontwikkelingslanden overkomt - India, Afrika, Latijns Amerika.
Zij zijn de echte verliezers van deze crisis.