donderdag 16 april 2020

De wereld staat op zijn kop

Vorige week heb ik het manuscript voor Het Transport ingestuurd naar mijn uitgever Palmslag.


Het Transport, net als De Batavier, speelt zich af in de jaren van voor de Corona-pandemie.

Het is nog te vroeg om te zeggen of, en wanneer we weer naar een normale wereld terugkeren zoals we die kenden. Ik verwacht dat er veel zal veranderen. Hopelijk ten goede, hoewel ik daarvan nog niet zo zeker ben. Vrijheid, burgerrechten, privacy en gezondheid staan alle op de tocht.

Een terugkeer naar het ongebreidelde reizen, het spotgoedkope gesubsidieerde vliegverkeer, retourtjes Seychellen, Peru of Thailand zal niet zo snel gebeuren. Veel erger is dat tallozen hun inkomsten verliezen en in de grootst mogelijke problemen raken, omdat de economische basis voor onze welvaart wel heel fragiel is gebleken.

Ik ken een arm gezin in Ghana. Zij kunnen door de lockdown, die ook daar geldt, nauwelijks de deur uit, en zitten met zijn zessen in een klein huisje. Een dagloner kan in zo’n situatie geen geld gaan verdienen om zijn gezin te eten te geven. Ze vroegen laatst een beetje beschaamd of ik financieel kon bijspringen. Wat kun je anders doen?

Jamestown, Accra, Ghana

Wat merk ik ervan als auteur? Persoonlijk natuurlijk hetzelfde als iedereen in Nederland: minder bewegingsvrijheid, je kinderen, familie en vrienden nauwelijks zien, niet naar de film of het museum. En de kleine kans dat je zelf het virus ook krijgt.

Maar als je een manuscript hebt geschreven dat in deze tijd moet spelen, wordt het lastig. Zoals Drie Meter Zand, waarin zich een verhaal afspeelt op een zeilboot, deels in de Waddenzee, en deels aan de Engelse oostkust. Ik weet nog niet of ooit wel weer mogelijk zal zijn wat ik heb geschreven. Er zal misschien wel flink aan het manuscript moeten worden gesleuteld.


Een ander idee, dat nog in een pril stadium verkeerde, was een verhaal over maatschappelijke ontwrichting na een ander soort ramp. Welnu, dat maken we momenteel zelf mee, dus ik hoef daarover geen fictie meer te bedenken...

De bedenkingen van een auteur vallen in het niet bij de zorgen van iemand die in dit land met kleine kinderen op een klein flatje driehoog achter woont. Die zijn reëel genoeg, maar niet te vergelijken met wat vluchtelingen in Europese migrantenkampen in Griekenland, arme inwoners van de Verenigde Staten en dagloners in ontwikkelingslanden overkomt - India, Afrika, Latijns Amerika.

Zij zijn de echte verliezers van deze crisis.


zaterdag 4 april 2020

SOS Moria

Een maand geleden zag niemand de omvang van de virusepidemie aankomen, die de wereld in zijn greep heeft. Ik schreef over het doorbreken van de stilte rond Idlib in Syrië, en over Griekenland, dat tot het Europese afvoerputje voor het vluchtelingenprobleem is gemaakt.

We gaan nu de gevolgen zien van de Europese afkeer van vluchtelingen: er is een potentiële besmettingsbron gecreëerd die zijn weerga niet kent. Terwijl iedereen in Europa wordt gemaand tot zelfisolatie en 'social distancing', zitten er in Griekse vluchtelingenkampen tienduizenden mensen opgehokt en te wachten op een epidemie, die niet alleen hen, maar ook ons in gevaar zal brengen. 

Social distancing in kamp Moria?
Een afschuwwekkend voorbeeld is het kamp Moria op Lesbos, waar 20.000 mensen zitten opgesloten in plaats van de 3000 waarvoor het kamp is bedoeld. Gisteren hoorde ik van SOS Moria, een initiatief van duizenden artsen, die een dringend beroep doen op de Europese machthebbers om Moria en andere kampen te ontruimen, de mensen daarvandaan te halen en een veilige plek te geven:



Er moet dringend iets gebeuren, maar wederom blijft Europa de andere kant op kijken, zich verschuilend achter 2 of 3 miljard euro noodhulp, die aan Griekenland is gegeven om het Europese probleem op te lossen.


Het vluchtelingendrama speelt een hoofdrol in mijn roman De Batavier. Als auteur en als mens kan en wil ik mijn mond niet houden over de harteloosheid en vreemdelingenhaat van de Europese Unie.

Er - moet - iets - gebeuren.