Ode aan een Kolibri

Gedurende 28 jaar heb ik met hechthouten zeilboten gevaren, eerst een van 5.60 meter en later een van 7 meter. Deze boten werden als een bouwpakket geleverd door de Kolibriwerf in Stompwijk, vanaf de jaren zestig tot ca. 1980. Van de 560 werden er bijna duizend gemaakt, maar de 700 bleef sterk achter met slechts tachtig boten. Aan het eind van de jaren tachtig en negentig produceerde de werf verschillende boten met een moderner ontwerp van v/d Stadt, maar ik heb er nooit zo een gehad.

Mijn eerste boot kocht ik kort nadat ik in 1979 om gezondheidsredenen mijn zeevarende loopbaan moest opgeven. Ik kon gewoon niet stoppen met varen en het moet in '82 zijn geweest dat ik de 560 kocht, die ik 'Shipshape' noemde. Deze werd vooral gezeild in Zeeland en de kustwateren en uiteindelijk voeren mijn vriendin en ik ermee naar Engeland en terug, langs de Belgische en Franse kust en naar Dover en Ramsgate.

Deze kleine boot had niet meer dan zithoogte en was een krap onderkomen voor twee personen. In 1995 werd hij verruild voor een grotere, omdat we wilden zeilen met onze kinderen. Dit was een Kolibri 700, een echte familieboot met (zoals we toen vonden) veel ruimte en dezelfde uitstekende zeileigenschappen als de vorige. In verband met de drie jonge muiters aan boord hebben we hem 'Muiterij' genoemd.

De 700 werd gebruikt voor vele lange familievakanties in Zeeland, op de Wadden en voor korte kusttrips. De 'Muiterij' was een goed zeeschip, omdat hij vrijwel nooit water overnam. De lichtgewicht romp dreef als een kurk op het water; de keerzijde hiervan was echter zijn beweeglijkheid in ruwe omstandigheden.

Toch was zeilen en navigeren met deze kleine boot erg leuk en ik herinner me hem nog steeds met plezier en zelfs emotie. We lagen geankerd in de luwte van zandbanken, voeren dichtgereefd bij harde wind en hij bracht ons overal zonder mankeren. Met een beetje goochelen pasten we er goed in met twee volwassenen en drie opgroeiende jongens, en later hadden we een kuiptent, zodat we de bagage buiten konden gooien als we moesten slapen.

Elk voor- en najaar voer ik tussen de winterstalling en de zomerligplaats in het noorden van het land.  Dat was een twee- of driedaagse soloreis, soms in slecht weer, die ik zag als een uitdagend uitstapje. Bij zo'n gelegenheid in 2005 heb ik een video gemaakt, die hier te vinden is: 
https://www.youtube.com/watch?v=GUfApB4nNHk

Tot slot hebben we hem in 2010 met enige spijt geruild voor een grotere polyester boot van 9.60 meter, die we vandaag nog steeds varen.