Er is al lange tijd sprake van migratie vanuit het door oorlogen geteisterde Midden-Oosten naar Europa. Dat betrof aanvankelijk vooral Afghanen en Irakezen. Vanaf het begin van de burgeroorlog in Syrië in de nasleep van de Arabische Lente in 2011 zijn ook daar de mensen het geweld ontvlucht, eerst in eigen land en naar de omringende landen, later ook naar Europa. De route liep oorspronkelijk via het Turkse vasteland naar de grens in het noorden van Griekenland, totdat daar in 2012 een hek werd geplaatst en de vluchtelingen geen andere keus hadden dan de gevaarlijke zeeroute van Turkije naar de Griekse eilanden.
Foto boven: het ziet er zo vredig uit, het stukje zee van een paar kilometer tussen Kastellorizo en Kaş, maar bij harde wind kan het er flink tekeer gaan en in de winter is het er koud en guur. Ten tijde van mijn zeilvakantie in het Turkse kustgebied in 2013 was hier nog niets van een vluchtelingencrisis te merken. In de navolgende jaren zou echter een ware volksverhuizing ontstaan. Vooral in 2014 en 2015 trokken grote aantallen Syriërs naar het westen. Dat resulteerde in een piek in de vluchtelingenstroom overzee van de Turkse kust naar de Griekse eilanden en vele doden tijdens de gevaarlijke oversteek. In die periode zijn door reddingmaatschappijen uit West-Europa reddingstations opgericht op de eilanden, die tot dan toe weinig reddingsfaciliteiten hadden. Zo was onze KNRM actief op Chios.
De Batavier speelt zich grotendeels af tegen de achtergrond van de chaos rondom de Syrische oorlog en de vluchtelingenstroom in de periode 2013-2016: de bombardementen van Assad op burgerdoelen in Aleppo, de Turkse kampen, de dramatische gebeurtenissen in de Turkse kustwateren en de mensonterende toestand in de Griekse vluchtelingenkampen, die tot op de dag van vandaag voortduurt. Het verhaal is fictie, maar wel gebaseerd op ooggetuigeverslagen, persberichten en rapporten van humanitaire organisaties.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten