Als ik vol enthousiasme en energie aan een nieuw boek begin, vliegen de eerste hoofdstukken als het ware uit de pen. Ik heb een thema in mijn hoofd, dat erom schreeuwt geschreven te worden, en het boek ligt nog compleet open voor mij. Dat zijn de meest zorgeloze dagen van mijn auteurschap.
Zodra de eerste hoofdstukken geschreven zijn en ik lees wat er staat, slaat de twijfel toe. Zou ik dit niet beter anders kunnen opschrijven? Klopt dit wel met het thema? Zit ik niet op een dood spoor? Blijft het wel een boeiend verhaal? Ik lees mijn manuscripten misschien wel honderden keren om het goede gevoel te behouden, of om het weer terug te krijgen wanneer de onzekerheid heeft toegeslagen.
Mijn schrijfgedrag zou je het best kunnen beschrijven als ‘organisch’ - er ligt wel een ruw plan, maar de tweede helft van het boek is meestal nog in nevelen gehuld. Dat geeft mij vrijheid, maar ook twijfels. Halverwege komt wat in de wielersport de ‘man met de hamer’ heet. De vaart is er uit en soms ligt het werk wekenlang stil. Dan is er vaak een kunstgreep nodig om verder te kunnen.
Tijdens het schrijven van De Batavier had ik na de eerste helft van het boek het gevoel dat mijn thema was uitgeput. Ik wist absoluut niet hoe verder te gaan en de kunstgreep bestond daaruit dat ik een pauze van drie jaar in de verhaallijn heb ingebouwd. De hoofdpersoon gaat dan terugblikken op wat er gebeurd is en gaandeweg komen we terecht in het heden en hoe het verder met hem gaat. Van daaruit ontwikkelen de gebeurtenissen zich als vanzelf.
Momenteel ben ik bezig met een derde boek, waar ik ook tegen zo’n probleem aan loop. Ik zit dus middenin de twijfels, probeer een hoofdstukje linksom of rechtsom, om daarna het meeste weer opzij te schuiven. Soms echter krijg ik een ingeving en kan ik een klein stukje hergebruiken. Maar vroeg of laat komt de doorbraak en weet ik weer hoe verder te gaan.
Ik vraag mij af of andere auteurs dit ook doormaken. Als u dit leest bent u van harte uitgenodigd om erop te antwoorden…
Foto: straatje op Kastellorizo.
Ted, there are two types of writers - plotter and pansters. Plotters have the whole book mapped out before they start, maybe even writing down timelines and constructing graphs. Pantsters, as the word suggests, fly by the seat of their pants, making up the story as they go. That's me - and to some extent I expect, you too.
BeantwoordenVerwijderenThanks, Chris, then probably I’m another ‘pantster’. I do have a vague idea in advance, and possibly half a page of notes that might be called a plot, but that’s all.
BeantwoordenVerwijderen