Ik kan echter mijn mond niet houden, want de geschiedenis herhaalt zich, en in de overtreffende trap. Enkele jaren geleden was de belegering van Oost-Aleppo en de daaruit ontstane vluchtelingenstroom voor mij mede een aanleiding om De Batavier te schrijven.
Nu is eenzelfde ramp gaande in de Syrische provincie Idlib. En terecht schrijven twee Syrische vluchtelingen in NRC Next van maandag 2 maart dat de stilte rond Idlib moet worden doorbroken. Zij heten Mohammed Kanfash en Ali al Jasem en zijn ondermeer werkzaam geweest bij humanitaire organisaties zoals UNHCR en AzG.
Nog onlangs zag ik de hartverscheurende documentaire For Sama, gemaakt van filmbeelden van Waad al-Kateab uit Aleppo, enkele jaren geleden. In haar documentaire zie je de Russische straaljagers met verstelbare vleugels (zie foto) burgerdoelen in Aleppo bestoken en zie je van dichtbij wat er gebeurt als een raket inslaat in een ziekenhuis. Niemand in de zaal hield het droog tijdens het zien van de beelden.
Op dit moment gebeurt hetzelfde in Idlib, waar honderdduizenden gewone mensen als u en ik gevangen zitten tussen de troepen van Assad en zijn Russische en Iraanse bondgenoten, en de Turkse invasiemacht die weer andere groeperingen in de burgeroorlog steunt.
De UNHCR luidt de noodklok over de humanitaire ramp die zich voltrekt.
De stilte waarop de auteurs van het artikel in NRC Next zinspelen heeft betrekking op de ijzige stilte, die de westerse wereld aan de dag legt. Er vindt een genocide plaats, er zijn een miljoen mensen op de loop voor het geweld. Het is winter in de bergen en de vluchtelingen leven in erbarmelijke omstandigheden, vastgelopen tegen de Turks-Syrische grens, die op slot zit.
Turkije heeft weliswaar al 4 miljoen vluchtelingen opgenomen, maar speelt nu zelf een kat- en muisspel met de onwillige EU, die geen hand meer uitsteekt om hulp te bieden. De Turkse overheid beweert dat de grens met Griekenland open is, wat niet klopt omdat de Grieken hem blokkeren. Aan de Griekse grens zitten inmiddels duizenden mensen vast in het winterse niemandsland, waar ze verstoken zijn van hulp en bestookt worden met Grieks traangas.
Waar het vluchtelingen betreft zijn de Grieken het ‘afvoerputje’ geworden van de EU, die Griekenland opscheept met het vluchtelingenprobleem. Dat geldt ook voor Nederland, waar het kabinet op zijn handen zit en in diplomatieke zin eigenlijk alles uit de kast zou moeten trekken om een eind te maken aan het geweld en de helpende hand te bieden bij de vluchtelingenstroom.
De desinteresse geldt niet alleen de politiek, maar ons allemaal. Er wordt door de auteurs in NRC Next terecht gevraagd waarom giro 555 wel werd geopend voor de bosbranden in Australië, een rijk land dat zelf voldoende resources heeft, maar niet voor een grootschalige actie ten behoeve van de humanitaire ramp in Idlib. In plaats daarvan zijn we alleen maar druk met de dagelijkse sensatie over Corona, terwijl er aan de grenzen van de EU op dit moment kinderen doodvriezen in de winterkou.
Zoals ik al drie jaar geleden schreef in mijn naschrift in De Batavier: Ik vrees dat de geschiedenis een oordeel zal vellen over de EU en over wat onze generatie heeft aangericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten