Denkend aan Gaza, zag 'k een rode stroom mensen traag door de Haagse straten gaan.
Honderdduizend mensen lieten op 18 mei hun afkeer blijken van het Nederlandse stilzwijgen over de slachtpartij in Gaza. Er waren jongeren, gezinnen met kleine kinderen, mensen in een rolstoel, mensen van middelbare leeftijd, mensen op krukken, bejaarden. Een doorsnee van de samenleving, allen uit protest in het rood gekleed, omdat Den Haag geen rode lijn wilde trekken.
De rode lijn tussen het station en het Malieveld |
Wir haben es gewusst, had iemand op een bordje geschreven. Dat slaat op de Duitsers die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog ontkenden dat ze hadden geweten van de vernietigingskampen (wir haben es nicht gewusst). Een ander hield een bord omhoog met een foto van een uitgemergeld kind tussen de puinhopen. Dit is niet Auschwitz, dit is Gaza, stond er op het bord. Naast mij liep een oude Joodse man met een bord Niet in naam van mijn vermoorde familie. Zijn kleindochter vertelde zijn familieverhaal aan mij.
Maar de verbinding tussen de genocide van toen en nu mag niet worden gelegd, dat is een te groot taboe.
We zagen vrienden en bekenden op het station, in de trein en op het Malieveld, keer op keer alsof het lot ons had samengebracht met dezelfde gedachte. De treinen naar Den Haag zaten stampvol, en dankzij NS werden er zelfs lange extra treinen ingezet.
Demonstranten bij het Vredespaleis |
Onze politieke leiding zat intussen in de eigen bubbel bij het feestje van het CIDI in het rood bekladde Tropeninstituut in Amsterdam te luisteren naar Israëlische propaganda. Hasbara noemen ze dat, het is regeringsbeleid van Israël waar miljoenen in omgaan. De Israëlische regering had nergens iets beter kunnen doen, werd er schaamteloos beweerd.
Het Israëlische regime schildert elke kritiek af als antisemitisme en steun voor Hamas, een cynisch spel gericht op het zaaien van verwarring en zelfcensuur bij critici. Extreemrechtse Israëlische politici zoals Smotrich en Ben-Gvir hebben nooit onder stoelen of banken gestoken dat zij Gaza willen vernietigen. Het eindoffensief in Gaza, operatie 'Gideon's Strijdwagen', is inmiddels van start gegaan. De naam komt uit het Bijbelboek Richteren, waarin Gideon een Arabische clan verdrijft die het de Israëlieten te lastig maakt. Nomen est omen.
Is er nog hoop? Misschien, maar niet op korte termijn.
Gelukkig sprak de burgemeester van Amsterdam zich uit bij Buitenhof. Ze sprak schande van de aantijgingen door de Israëlische ambassadeur omdat ze namens het Amsterdamse gemeentebestuur had durven erkennen dat er genocide werd gepleegd in Gaza. Mevrouw Halsema spoorde het kabinet aan om de ambassadeur op het matje te roepen wegens inmenging in het lokaal bestuur.
![]() |
Palestijnen ontvluchten Rafah, een jaar geleden |
Het lijkt alsof de internationale gemeenschap eindelijk wakker wordt, maar hoe langzaam gaat het niet? Enkele landen eisen al een onmiddellijke stop aan de slachting in Gaza, toelating van voldoende humanitaire hulp en stopzetting van het koloniseren van de Westelijke Jordaanoever. Ze zeiden 'niet te zullen aarzelen' om sancties te nemen. De onderhandelingen tussen het Verenigd Koninkrijk en Israël over een nieuw handelsverdrag zijn inmiddels stopgezet.
Nederland en 22 andere landen 'roepen Israël op' om de humanitaire hulp onmiddellijk te hervatten. En de EU gaat de daden van Israël 'onderzoeken'.
Over vijf jaar zal er wel weer een parlementaire enquête komen over de vraag waarom Nederland erbij stond zonder een hand uit te steken terwijl zich voor onze ogen een ramp voltrok. En waarom we eerst zo zorgvuldig moesten onderzoeken of het wel een genocide of een oorlogsmisdaad mocht heten, niettegenstaande de beelden van de hongerige, uitgemergelde kindertjes, de totale verwoesting en de eindeloze reeks opengereten lichamen, in bebloede lakens samengepakt in massagraven.
Too little, too late. Zou het nu weer bij woorden blijven? Woorden gaan in elk geval de honger van de kinderen van Gaza niet stillen.
NEDERLAND, DOE IETS.