Geween en tandengeknars in Den Haag

Het is paniek in Den Haag. Het geween en tandengeknars in de Ministerraad is niet van de lucht nadat Hoekstra (CDA) het stikstofbeleid (de mantra van D66) op scherp heeft gezet. Het zoveelste signaal dat de wal bezig is het schip te keren. Vluchtelingen slapen in de open lucht (de erfenis van Broekers-Knol, VVD en Harbers, VVD), het is vreselijk moeilijk om verlichting te brengen in de armoedegolf (de verder onzichtbare Sigrid Kaag, D66) en boeren zien hun dure investeringen (geleend van de Rabobank) verdampen door het 'handige' stikstofkaartje van Van der Wal (VVD). Inmiddels hangen overal de vlaggen ondersteboven. En maar huilen dat er een halve opstand dreigt.

 

bron: ANP

De Grote Ontbinder

Gisteren (vrijdag 19 augustus) stond op pagina 19 van NRC Opinie een opmerkelijke column van Hassnae Bouazza over Rutte, de Grote Ontbinder, met als tussenkop: Wanneer Rutte verandering belooft, weet je zeker dat er niks gaat veranderen. Het was mij uit het hart gegrepen.

Al eerder heb ik de Haagse hoofdpijndossiers aangeroerd in deze blog, want ik word er als gewoon burger een beetje moedeloos van. Mevrouw Bouazza legt de vinger precies op de zere plek: de Haagse harteloosheid en de onmacht (of misschien wel onwil) van de opeenvolgende kabinetten-Rutte, om grove misstanden bij de overheid op te lossen en de verbinding te zoeken met de samenleving. De rode draad in het beleid van de firma Rutte & Co is dat sociaal zwakkeren altijd de dupe zijn. Aldus Hassnae Bouazza.

Het Verwaarlooskabinet

De mate van verharding in de samenleving heeft inmiddels verbijsterende proporties aangenomen, evenals het schouderophalen van de Haagse politiek. Bouazza noemt Rutte de Grote Ontbinder, ik zou daaraan willen toevoegen dat we onder de bezielende leiding van Mark alleen maar verwaarlooskabinetten hebben gehad, die meesurften op de economische getijgolf en intussen het land hebben verwaarloosd. Pleisters plakken en op je handen zitten. Totdat de wal het schip keert en er opeens keihard op de rem wordt getrapt (de stikstofaffaire). Leefbaarheid en welzijn zijn al jaren geleden bij het grofvuil gezet. Dat is de werkelijke erfenis van Mark Rutte. Misschien wordt hij nog wel eens Minister van Staat voor deze verdienste.

 

http://www.tomjanssen.net/

Draaideurpolitici

Des te opmerkelijker is dat op de tegenoverliggende pagina van dezelfde editie van NRC (pagina 18) een hoogleraar staatsrecht uit Nijmegen (Paul Bovend’Eert) betoogt dat we het parlement niet in detail moeten laten meebeslissen in crisissituaties. Onder welke steen komt die prof vandaan? Volgens mij heb je deskundige leiding nodig voor weloverwogen besluiten tijdens een crisis. En laten we dat alsjeblieft niet toevertrouwen aan het stel draaideurpolitici (goed gevonden, mevrouw Bouazza!) dat in Den Haag de dienst uit maakt.

 

draaideurpoliticus

Hoe dat afloopt zagen we de afgelopen twee jaar, toen de onkunde (of verwarring?) van het kabinet leidde tot een de facto leiden van het land door een medisch adviescollege dat volledig de vrije hand kreeg en vervolgens  de samenleving over de blommen heeft gejaagd. Rutte & De Jonge waren alleen spreekbuis voor het RIVM. De aangekondigde nieuwe gezondheidswet van Kuipers (de beddenmanager, weet u nog?) vervult mij met afgrijzen. Moet je die lui nu vertrouwen in een crisis?

Incompetente leiders moet je juist aan de ketting leggen als ze in een crisis wild om zich heen slaan en het daarna categorisch vertikken om rekenschap af te leggen (de WOB-misère). Juist daarvoor hebben we een parlement. Als dat tenminste zijn werk doet, want daar kunnen we ook nog wel een riedeltje over kwijt. Ja, een parlement werkt vertragend in een crisis. Maar beter bezinning en overweging dan paniekvoetbal.

Verbinders en staatslieden gezocht

Kijkend naar de ontwikkelingen van de afgelopen jaren kan ik alleen maar concuderen dat het huidige sociaal-economische systeem tegen zijn grenzen aan loopt. Dat komt misschien wel (ik ben geen expert, maar ik voel het aan mijn water) omdat niet alleen hier, maar ook wereldwijd die grenzen decennialang zijn opgezocht en opgerekt. We verkeren in een diepe crisis.

Wat we in Den Haag missen is staatslieden en verbinders die het land weer uit het moeras trekken, het vertrouwen herstellen en zorgen dat ook onze kinderen en kleinkinderen een leefbaar bestaan krijgen. Zonder populisten die in het gat springen, zonder superrijken en multinationals die steeds meer geld en macht bijeen graaien, niet een overheid die voor velen de vijand is, geen vluchtelingen die op straat moeten slapen. Met een betaalbaar huis voor iedereen en in ieder geval wat geld om de energierekening te kunnen betalen.

 

Thorbecke

Willem Drees (bron: historiek.net)

 

Zoals James Freeman Clarke ooit zei (ik heb hem al eerder aangehaald): een politicus kijkt naar de volgende verkiezingen, een staatsman naar de volgende generatie. 

De vacature die ik vorig jaar al signaleerde staat nog steeds open. Maar ik vrees dat Rutte toch weer zijn verbanddoos pakt. En een pleister plakt.

 

Goed nieuws over mijn boeken

De afgelopen week was een drukke tijd voor mij als auteur, met veel nieuwe ontwikkelingen en goed nieuws. Allereerst blijkt dat Drie meter zand een prima recensie heeft gekregen in de Vrij Nederland Detective- en Thrillergids. Het boek kreeg zowaar vier van de vijf sterren, een vooruitgang ten opzichte van Het transport, dat er al drie kreeg. 

De recensent concludeert terecht dat ik weinig op heb met de Nederlandse politie, maar misschien moet dat wel breder worden getrokken, want voor velen is de overheid geen bondgenoot meer, maar een vijand.  Er is in de afgelopen jaren veel wantrouwen ontstaan door allerlei schandalen. Misschien wordt er ook wel meer zichtbaar als gevolg van de sociale media, die elke blamage uitvergroten tot onwaarschijnlijke proporties. Je kunt tegenwoordig als overheid weinig meer goed doen. Het vertrouwen moet dringend hersteld worden, maar tot nu toe zie ik weinig beweging.

Hoe dan ook, Drie meter zand is er goed uit gekomen en ik hoop dat mijn lezerspubliek zich daardoor gesterkt voelt om het boek aan te schaffen en te lezen. Voor wie een voorproefje wil, kijk op mijn website www.tedpolet.com of naar de video trailer: 

Inmiddels heb ik het boek (en de andere twee) voor het eerst gepresenteerd bij het 52-jarig jubileum van de Vereniging van Kolibrizeilers, een zeil- en klassenvereniging waarvan ik al ongeveer 40 jaar lid ben. Ik heb jarenlang met dat soort lichte houten bootjes gevaren, ook op zee en zelfs tot in Engeland. 

Mijn Kolibri 700 MUITERIJ, ca. 2002

Het startschip: mijn huidige boot MANOKWARI

de wedstrijd, tweemaal Kolibri 660 in de strijd

de boekpresentatie

De presentatie was een groot succes, temeer omdat ik bij de vereniging een pleitbezorger heb, die mijn boeken leest en recenseert voor de nieuwsbrief van de club. Jarenlang stonden onze boten naast elkaar in de winterberging, en ik help hem nog steeds af en toe bij een klusje.

De volgende presentatie inclusief het signeren van boeken is gepland op 25 juni in de havenwinkel van de jachthaven in Andijk, waar onze boot een ligplaats heeft. Dat gaat vooraf aan het eerste havenfeest in drie jaar. Eindelijk kan dat weer!

Als laatste is er het nieuwtje dat de Engelse vertaling (Two Fathoms Deep) binnenkort als paperback beschikbaar zal zijn op Amazon, waar de digitale versie al langer verkrijgbaar is. Ik kreeg vandaag de drukproef binnen, en op een paar kleinigheden na ziet die er goed uit. Nog wat kleine verbeteringen en ik kan hem eindelijk publiceren!

de drukproef van TWO FATHOMS DEEP (links)

 

DRIE METER ZAND gepubliceerd

Het is zover! DRIE METER ZAND zal vanaf 25 april verkrijgbaar zijn. Ik kreeg gisteren een stapel van 80 exemplaren binnen, en wederom is dit een goed geslaagde uitgave, keurig verzorgd door mijn uitgever Palmslag. Ik heb nu een rijtje van drie boeken voor mij liggen: De Batavier, Het Transport en Drie meter zand. 

De Batavier, Het transport en Drie meter zand

Het manuscript ging eind november naar de uitgever en sindsdien is er veel werk verzet om het binnen vijf maanden uitgegeven te krijgen. Ook hulde aan Annejet Fransen bij Palmslag, die het proces heeft begeleid als mijn contactpersoon bij de uitgeverij.

Drie meter zand

Binnenkort gaan Hanneke van de Water en ik de presentatie voorbereiden van dit nieuwe boek, waarmee ik al in 2018 ben begonnen. In mijn naschrift schrijf ik:

Oorspronkelijk zou dit boek in 2020 of 2021 moeten spelen, na de Brexit. Als gevolg van de chaos tijdens de coronacrisis, waarin je van week tot week nauwelijks kon voorspellen of zo’n verhaal nog wel zou kloppen met de realiteit, besloot ik om de klok terug te draaien naar 2013, voordat de wereld veranderde op een manier, die niemand had kunnen voorzien.

Inmiddels kunnen we er oorlog in Europa aan toevoegen, Russische agressie tegen een buurland, wat we eigenlijk al meer dan tien jaar hadden kunnen zien aankomen, terwijl we onze ogen sloten en zaken deden met een verachtelijk regime.

Kijkend naar alle ellende in de wereld zou je haast vergeten dat er ook nog zoiets is als een boek, waar je in kan wegduiken om even alles om je heen te vergeten. Ik lees zelf ook graag en er gaat niets boven ontspanning met een boek van een van mijn favoriete auteurs.

Drie meter zand

Waar gaat DRIE METER ZAND ook alweer over? Op de achterzijde van het boek staat:

In de nadagen van Napoleon wordt een klein Frans oorlogsschip in het zeegat van Ameland tot zinken gebracht door een Engels fregat. Het wrak, met haar kostbare lading, verdwijnt al snel spoorloos in de zeebodem, maar een Hollandse militair in Franse dienst overleeft het gevecht. Kapitein De Koning raakt tegen wil en dank verwikkeld in het verzet tegen Napoleon, de daarmee verweven smokkelarij, en uiteindelijk spionage voor de toekomstige koning Willem I.

Tweehonderd jaar later vinden een zeiler en zijn vriendin op Ameland raadselachtige documenten in de nalatenschap van haar grootmoeder. Het persoonlijk logboek van kapitein De Koning geeft hun een onverwachte blik op het leven in 1811 en zet hen op het spoor van het wrak van de Arabelle. Ze zijn echter niet de enigen die geïnteresseerd zijn in wat er onder het zand verborgen ligt. Al snel reikt een spoor van geweld tot beide zijden van de Noordzee...

Drie meter zand is een historische roman, die uitmondt in een hedendaagse thriller. Zeeslagen, verzet en spionage in de tijd van Napoleon, een schatvondst op zee, moderne piraterij en een liefde vol twijfels. Dit is de promotievideo:

Peace in our time

Een maand geleden ging de Russische vernietigingsmachine in Oekraïne van start. Poetin hoopt als Tsaar Vladimir de Grote de geschiedenis in gaan, maar ik denk dat het Volodja de Verschrikkelijke wordt. Buiten Rusland dan, want het woord ‘invasie’ of ‘oorlog’ is verboden in het nieuwe Grootrussische rijk van Poetin, waar een repressie is begonnen die niet meer is gezien sinds de jaren onder Stalin of Brezjnjev. Vorige maand schreef ik ‘arm Oekraïne’, maar het kon evengoed ‘arm Rusland’ zijn: de bevolking voelt de pijn van de repressie en de sancties, niet de dictator in het Kremlin.

Aleppo

 

Er is nog een parallel met de jaren ‘30. Het Westen deed grif zaken met Poetin in zijn rol als oliemannetje en sloot de ogen voor Grozny, Aleppo en Georgië. Het pleasen van deze kerel om zijn goedkope olie en aardgas doet mij denken aan de periode waarin Europa de ogen sloot voor de gruwelen van het nazidom en zijn best deed om Adolf Hitler te vriend te houden. Neville Chamberlain, die in 1938 opgetogen stond te zwaaien met een ondertekend verdrag over het toestaan van de Duitse invasie in Sudetenland. Peace in our time: we weten waar dat toe heeft geleid.

Peace in our time

De vluchtelingenstroom uit Oekraïne is vergelijkbaar met de Syrische diaspora, gecreëerd door Poetin’s vriend Assad. Een Syrische vluchtelinge die ik jaren geleden sprak zei mij dat in Aleppo de Russen de baas waren. Aleppo, dat door Russische luchtaanvallen met de grond gelijk is gemaakt. Wil je niet luisteren en je overgeven aan mijn agressie, dan vernietigen we je. Vrouwen, kinderen, ziekenhuizen, scholen, woonwijken. Marioepol is Aleppo versie 2.0. Onthoud de beeldspraak van Poetin over een vlieg in je mond die je uitspuugt. Zo ziet hij ook de vrouwen en kinderen van Oekraïne. 

Edit 3 april: zojuist zijn details bekend geworden over de gruwelijke slachtpartij in Boetsja, bij de terugtrekking van het Russische leger. Mensen op de fiets of met een boodschappentas, die lukraak op straat zijn neergeschoten. Dit zijn de beelden die we kennen van de nazi-moordpartijen in WO2: Oradour-sur Glane, Katyn, Babi Yar, Putten, wat is het verschil tussen het Russische leger en nazi’s? Wie zal deze slagers voor de rechter brengen? 

 

Nekulturny.

 

Mariupol

 

Vluchtelingen, de EU en Nederland

Schrijnend verschil tussen vluchtelingen uit het Midden-Oosten en Oekraiense vluchtelingen is dat mannen, vrouwen en kinderen uit Syrië en Afghanistan niet welkom zijn binnen de EU. Nog steeds zitten ze opgesloten in detentiekampen in Griekenland en worden ze door Poolse grenswachten tegengehouden bij de Witrussische grens, waar ze maandenlang in de winterkou moesten kamperen. De Oekraïners wordt geen strobreed in de weg gelegd, zelfs niet als ze zonder papieren binnenkomen. Waarom geldt dat niet voor Syriërs? Onze grondwet zegt dat alle mensen in vergelijkbare omstandigheden gelijk zijn. Kennelijk alleen als ze uit Europa komen. Syriërs en Afghanen moeten in Nederland een langdurig en vernederend asieltraject door, waardoor velen de rest van hun leven op achterstand zullen staan.

Het lijkt erop dat de gelijkheid van vluchtelingen in Nederland zich vooral uit in de mensonterende toestanden in opvangkampen zoals Ter Apel, waar de veiligheidsregio nu dreigt de boel te sluiten, omdat er door de gemeente, godbetert, geen extra barak werd toegestaan. Er is nu sprake van het afstoffen van een noodwet om gemeenten te dwingen mensen op te nemen en eventueel leegstaand vastgoed (jawel, huismelkertjes!) te vorderen zodat vluchtelingen een menswaardig onderkomen wordt geboden. Maar het kost altijd tergend veel tijd in dit land - de overheid verschuilt zich bij politiek lastige kwesties altijd achter het dogma van de ‘zorgvuldigheid’ - dezelfde zorgvuldigheid die even niet meer belangrijk is als het de politieke leiding zo uitkomt. Zie de mondkapjesdeal tussen De Jonge en zijn vriendje Sywert. Over een vieze vlieg gesproken.

Binnenkort een nieuw boek

Door de vreselijke toestand waarin de wereld verkeert, zou ik bijna vergeten te melden dat mijn nieuwe boek Drie Meter Zand binnenkort zal worden uitgegeven. Ik heb daar samen met de uitgever de afgelopen tijd veel werk in geïnvesteerd. Ik zal daar binnenkort meer over schrijven, maar niet in één adem met het vluchtelingendrama.

NEKULTURNY

некультурный

Nekulturny is de term die Russen gebruiken om ongewenst gedrag te beschrijven. Inmiddels is duidelijk dat dit op de machthebbers in het Kremlin zelf van toepassing is, die nu hun land buiten de internationale rechtsorde hebben geplaatst. Rusland wordt geregeerd door een maffia, met maffiose praktijken waarin mensenlevens niet tellen.

Poetin heeft oorlog ontketend in Europa, misschien wel omdat het zoeken naar een buitenlandse vijand het beste antwoord is op de binnenlandse crisis die Rusland in zijn greep heeft: zie de aanhoudende protesten van Russische dissidenten, een moedige minderheid die zich geen rad voor ogen laat draaien door de leugens van een schurk.

Vladimir Poetin

Je kunt van Vladimir Vladimirowitsj Poetin zeggen wat je wilt, maar hij is een uitstekende schaakspeler, die stapje voor stapje een invasie in zijn buurland heeft voorbereid: propaganda, economische en digitale oorlogsvoering (de energieoorlog en aanvallen van hackers), desinformatie, een zogenaamde militaire oefening, het sturen van een ‘vredesmacht’ en daarna een invasie met over de honderdduizend man. Oekraïne is niet de eerste voormalige Sovjetrepubliek die deze man binnenvalt en aan zijn gedroomde Groot-Russische rijk wil toevoegen. Denk bijvoorbeeld aan Georgië.

In essentie volgt Poetin in de voetstappen van andere megalomane machthebbers in het verleden. Napoleon, Stalin, Mao en Hitler gingen hem voor. Poetin heeft zich geschaard in het rijtje moorddadige geesten wier namen in de wereldgeschiedenis een duivels gesis in het duister zijn. De grootste angst van een dictator is dat hij wordt onttroond en de geschiedenis leert dat het met geen van hen goed afloopt. De meeste dictators worden vermoord of moeten vluchten omdat ze anders worden opgeknoopt door hun eigen mensen. Ze sterven in eenzaamheid, veracht door iedereen, en als ze ooit voor een rechter komen blijken ze opeens te ziek te zijn voor een strafzaak. Dat zal wel tussen hun oren zitten, of misschien is het wel hun laatste leugen.

Ik ben inmiddels Catherine Belton’s boek Putin’s People gaan lezen, of hoe Rusland een schurkenstaat werd. Een leerzaam boek, als je tijdens het lezen tenminste niet beroerd wordt van alle vuile streken en manipulaties van deze kerel en zijn trawanten. De auteur heeft jarenlang als journalist in Moskou gewerkt en zorgvuldig brononderzoek gedaan. Een aanrader.

Molotov en Von Ribbentrop, 1939

 source:  https://www.eulixe.com/

De aanval op Oekraïne doet denken aan de overval door de Duitsers op Polen in 1939. Daarbij mag niet onvermeld blijven hoe de Duitsers eerst een niet-aanvalsverdrag met de Russen hadden gesloten: het Molotov-Ribbentrop pact. De Russen stonden toe dat Duitsland Polen binnenviel en pakten zelfs de Polen in de rug aan. Een paar dagen later vielen de Duitsers Polen binnen en de Russen staken geen hand uit, totdat ze de kous op de kop kregen en ze de Duitsers zelf over de vloer kregen. Ze konden alleen hun huid redden ten koste van miljoenen slachtoffers en met hulp van hun steun en toeverlaat generaal Winter.

Het nut op korte termijn van economische sancties is beperkt en zal misschien de Russische bevolking raken, niet het Kremlin, dat naar verluidt veel financiële reserves heeft. Het is hard, maar misschien dat het de onvrede in Rusland aanwakkert. De aarzeling van het Westen om sancties op te leggen heeft ongetwijfeld te maken met Russisch gas. Er zit zoveel Amerikaans en Europees geld in Rusland dat sancties ook ons zelf zullen raken. Ook zijn er nogal wat medestanders van Poetin, niet in de laatste plaats China, waarmee hij onlangs nog een niet-aanvalsverdrag sloot. Een hedendaagse versie van het Molotov-Ribbentrop pact? 

 

Europa en de NAVO houden zich nu nu afzijdig en laten Oekraïne het zelf opknappen. Het risico van escalatie is groot wanneer de NAVO daadwerkelijk militair zou ingrijpen, maar er mag niet onvermeld blijven dat de NAVO en de EU Rusland ook in het nauw hebben gedreven door hun invloedssfeer jarenlang naar het oosten uit te breiden. Er is al in de jaren ‘90 voor gewaarschuwd door Frits Bolkestein en Jaap de Hoop Scheffer. Geen vrienden van mij, maar ze hadden wel gelijk.

Arm Oekraïne: het land heeft zich in de afgelopen decennia ontworsteld aan de vroegere Russische overheersing, en de felle Oekraïense weerstand tegen de Russische inval spreekt boekdelen. Terwijl ik dit schrijf is de slag om Kyiv gaande en sterven militairen en burgers in de straten. Oekraïne is een land zo groot als Frankrijk en het is maar zeer de vraag of de Russen logistiek in staat zijn om het land bezet te houden als ze erin slagen het te veroveren. Kleine veelzeggende incidenten springen eruit, zoals de laatste woorden van de dertien mannen op het Slangeneiland aan de commandant van het Russische oorlogsschip die overgave eiste: ‘krijg de klere!’ Of de Oekraïense president Zelensky, die op bewonderenswaardige wijze zijn rug recht hield bij een Amerikaans aanbod van evacuatie: ‘ik heb munitie nodig, geen lift.’ Ik hoop dat ze het kunnen volhouden en het Russische leger een pak slaag geven. Maar ten koste van wat? Rusland valt inmiddels burgerdoelen aan, ondermeer met verboden clustermunitie. Het was te zien in een video, die op NOS is gepubliceerd. 

EDIT 3 maart: Hier is een tweede bewijs van oorlogsmisdaden door het Russische leger: een aanval op een woonwijk en een ziekenhuis met vermoedelijk clustermunitie in Tsjernihiv.

Als Oekraïne het onderspit delft, verplaatst de crisis zich misschien naar de Oostzee, waar de Russische enclave Kaliningrad ligt. Kaliningrad speelt een rol in mijn tweede boek ‘Het Transport’. Ooit heette dit Königsberg, een deel van Oost-Pruisen, dat na de Russische inval in het gebied in 1944-1945 onderworpen is aan etnische zuivering en nu compleet ‘gerussificeerd’ is. De Russische enclave is na de ineenstorting van de Sovjet-Unie geïsoleerd geraakt en de wens van Rusland om een corridor naar Kaliningrad te creëren is evident. De Baltische staten (Estland, Letland en Litouwen), alle drie NAVO-leden, liggen in de weg en zijn de volgende op het verlanglijstje van het Kremlin. 

Kaliningrad en de Baltische staten

De NAVO anticipeert al op een dreiging in de Oostzee. Finland en Zweden zijn inmiddels betrokken in het overleg, en Poetin heeft al waarschuwende geluiden laten horen dat bij NAVO-ingrijpen de wereld iets zal zien wat nog nooit is vertoond. Het impliciet dreigen met kernwapens is niet nieuw, in het verleden is de wereld enkele keren door het oog van de naald gegaan zoals tijdens de Cuba-crisis. Ook is jarenlang openlijk gespeculeerd over de haalbaarheid van beperkte inzet van tactische kernwapens, met andere woorden een kernoorlog op kleine schaal. De jarenlang afgeschaalde conventionele slagkracht van de NAVO wreekt zich nu: het verlaagt de drempel om naar nucleaire wapens te grijpen. Tot nu toe heeft niemand dit aangedurfd, want het risico van een nucleair antwoord is te groot.

De wereld is ontwaakt uit de droom, en om te spreken met Sting: I hope the Russians love their children too.